Op reis gaan

IK GA OP REIS EN IK NEEM MEE...

Voor een langere tijd naar het buitenland reizen doe je niet zomaar. Het vraagt een grondige
voorbereiding. Niet alleen wat betreft je tijdsbesteding daar, maar ook wat betreft inentingen,
verzekeringen en dergelijke is er veel te regelen. Naast deze praktische bagage is het
belangrijk mentale en emotionele bagage te verzamelen om mee te nemen, juist omdat je in
het buitenland veel op jezelf aangewezen kunt zijn. In dit artikel geef ik je een kijkje in mijn
koffer. Mijn koffer heeft verschillende vakken, die je terugziet in de tussenkopjes in dit
artikel. Het ene vakje zit wat voller dan het andere, maar ja, van T-shirts heb je natuurlijk
ook meestal meer nodig dan van sokken.

VOORBEREIDING

Toen ik dacht aan mijn voorbereiding voor het afstuderen op Sumba dacht ik drie dingen het meest
nodig te hebben, namelijk: kennis van het Indonesisch, mijn onderzoeksopzet en mijn begroting en
beurs om alles te kunnen bekostigen. Deze drie dingen heb ik dan ook in het voorbereidingsvakje
van mijn koffer gestopt. De taalcursus heb ik al bijna klaar. Mijn woordenschat er enorm mee
uitgebreid en ik hoop dat ik er straks in de praktijk (vaak zonder handige woordenlijst en
vertaalprogramma bij de hand) net zo goed mee uit de voeten zal komen als tijdens de opdrachten
voor de cursus. Mijn onderzoeksopzet, waarin precies beschreven staat wat ik wil gaan doen,
wanneer en waarom heb ik nog niet klaar. Goed dat ik eraan denk, want voordat dit vakje
dichtgeritst wordt moet hij wel compleet zijn! O ja, mijn begroting en beurs zal ik er ook bij
stoppen. Toen ik tijdens de 2e IST-bijeenkomst hoorde over de mogelijkheid van het aanvragen van
een beurs was ik vast van plan er gebruik van te maken. Bij de stichting Sumbamission heb ik al
gevraagd naar de kosten die ik waarschijnlijk tegen zal gaan komen, dus de begroting is alleen nog
maar een kwestie van op papier zetten en opsturen.

RELIGIE

In het voorvakje van mijn koffer vind je mijn Bijbel. Zoals je misschien wel weet is dit het boek
waar Christenen het meest uit lezen en we geloven dat de woorden die erin staan, de woorden van
God zijn. De Bijbel is erg belangrijk voor mij. In de Bijbel staat bijvoorbeeld: 'Ken Hem in al je
wegen, dan zal Hij je paden recht maken.1' Dit betekent dat we geloven dat wanneer je God vraagt
of Hij je op de goede weg wil leiden, Hij je de weg zal wijzen. De Bijbel geeft me hoop en moed als
het soms lastig is. Hij troost me als ik verdrietig ben. En hij geeft me de woorden om God te danken
wanneer het goed gaat. Het is het boek waar ik 's morgens het eerste, en 's avonds het laatste in lees.

EMOTIONELE BAGAGE

De emotionele bagage zit in het stevigste vakje van mijn koffer, want het is de bagage die het
zwaarst is. Toch is het ook juist deze bagage waar ik het meeste plezier aan ga beleven. Wanneer ik
in Indonesië ben geeft deze bagage me het gevoel bevoorrecht te zijn. Ik ben blij dat ik mijn ouders,
mijn broertjes en mijn vrienden mis, want het betekent dat ik ouders, broertjes en vrienden heb. Ze
wachten op het moment dat ik weer thuis kom met al mijn verhalen. Ze bellen me af en toe op of
sturen me een mailtje. En zelfs als ze dat niet zouden doen, ik weet dat ze op afstand met me
meeleven. Ze hebben me verteld dat ze vinden dat ik er goed aan doe om deze 5 maanden op Sumba
te leven. Ze staan achter me en steunen me. Ze hebben meegeholpen met het bij elkaar brengen van
het geld voor deze reis. Ze... ik zou er nog een bladzijde mee vol kunnen typen, maar de
samenvatting zou zijn: ze staan achter me, steunen me en bidden voor me.
De kinderen waar ik voor ga zorgen weten dit allemaal niet. Ze weten dat hun ouders ergens op het
eiland leven. Ze weten misschien zelfs wel waar hun ouders wonen. Maar ze weten ook dat hun
ouders hen hebben weggegeven aan het kindertehuis en dat kan soms best pijn doen. Ze weten dat
hun ouders niet voor hen konden of wilden zorgen. En ze weten dat hun ouders nooit langs zullen
komen om te kijken hoe het met ze gaat. Ze hebben geen ouders die naar hun verhalen luisteren
wanneer ze uit school komen. Ze weten dat ze totdat ze volwassen zijn in het kindertehuis zullen
blijven wonen, met hun nieuwe broertjes en zusjes, maar zonder lieve vader en moeder. En daarom:
wanneer ik me eenzaam voel als ik straks in Indonesië ben zal ik eraan denken wat ik thuis heb
achtergelaten. En hoe mooi het is dat ze daar thuis zijn en wachten op het moment dat ik weer terug
kom. Ik denk aan al de kinderen van het kindertehuis en aan alles wat zij missen. Daardoor zie ik
weer hoe mooi het werk is dat ik mag doen en gaat het gevoel van eenzaamheid vanzelf weer over.

VERWACHTINGEN

Op mijn reis naar Sumba neem ik niet alleen mijn boeken en laptop mee om af te studeren.
Teruggaan naar Sumba is voor mij ook niet alleen maar afstuderen. Ook mijn herinneringen van 2 ½
jaar geleden gaan met me mee. Wanneer ik denk aan teruggaan denk ik allereerst aan teruggaan naar
de Sumbamission-kids. Ik denk terug aan de vorige keer dat ik er was, hoe mooi het was.
Bijvoorbeeld die keer dat Sarah 's avonds het avondgebed mocht doen en bad voor haar ouders,
terwijl ze niet weet wie dat zijn. Hoe verdrietig het soms was, bijvoorbeeld toen David overleed aan
de gevolgen van een schisis, iets wat in Nederland niet had hoeven gebeuren. Ik denk terug aan hoe
frustrerend het soms was om niet écht met de kinderen en collega's te kunnen praten. Ik denk terug
aan hoeveel voldoening het gaf wanneer de kinderen weer een paar letters geleerd hadden. Ik denk
terug aan het vliegen, wat eigenlijk heel saai was. Ik denk terug aan hoe hard we moesten werken,
bijvoorbeeld als we in 20 minuten 20 kinderen moesten douchen. Ik denk aan de angsten die we
hebben uitgestaan in het gammele binnenlandse vliegtuig. En dan denk ik: wat ben ik blij dat ik nog
een keer terug mag! Ik kijk ernaar uit om dit allemaal nog een keer mee te mogen maken. Ervaring
op te doen. Nieuwe mensen te leren kennen, oude vrienden terug te zien en me nog verder te
verdiepen in de complexe Indonesische cultuur.

GEREEDSCHAP

Een koffer alleen kan niet op reis. Er moet iemand zijn die hem (of haar?) meeneemt. Iemand die
alle spullen die erin zitten kan gebruiken. Iemand die weet hoe de koffer ingepakt is en waar de
spullen liggen. Iemand die in staat is om de voorbereiding, de religie, de emotionele bagage en de
verwachtingen te gebruiken. Daarom heeft iedereen zijn eigen, persoonlijke koffer. Iedereen heeft
zijn of haar kwaliteiten om de eigen koffer te gebruiken en in te zetten voor de gestelde doelen. Het
gereedschap dat ik meeneem om mijn koffer te gebruiken, is bijvoorbeeld het feit dat ik
avontuurlijk ben. Misschien is dat de schroevendraaier, waarmee je alles uit elkaar kunt halen maar
ook weer in elkaar kunt zetten? Ook mijn Engelse sleutel neem ik mee, hij staat voor het talent dat
ik gekregen heb om vreemde talen te leren. Verder mag ik natuurlijk mijn nijptang niet vergeten,
hoe kan ik anders doorzetten als het tegenzit? En natuurlijk de hamer, waarmee ik me 100% kan
inzetten voor iets waarvoor ik enthousiast ben. 0 ja, en mijn zakmes, waarmee ik allerlei
gereedschappen ineen heb en dus zelfstandig kan zijn. Nog twee gereedschappen passen erbij. Ik
kies de duimstok (waarmee ik de situatie van een ander kan inschatten en me erin kan inleven) en
de zaag, die zonder moeilijk te doen nuchter is en kiest welke stukjes gehouden kunnen worden en
welke weg mogen. Vooruit, toch ook nog maar een zakdoek, die neemt niet zoveel ruimte in.
Gewoon voor de zekerheid, stel dat het op een bepaald moment toch moeilijk wordt om mijn
familie en vrienden zo lang niet te zien. Stel je voor.