Landen

Zo, woensdagmorgen, eerst eens even tijd nemen om alles van de afgelopen dagen op een rijtje te zetten. De afgelopen dagen liepen in 1 moeite door en dit is het eerste rustige moment om even tot mezelf te komen. Er is al zoveel gepaseerd in de afgelopen dagen dat het wel lijkt of ik al veel langer van huis ben. Maandagavond was heel onwerkelijk. De laatste paar weken zijn zo intensief geweest, dat ik voor mijn gevoel ineens wegging, en ik besefte amper dat ik jullie allemaal pas over 3 maanden weer zie. In het vliegtuig begon dat besef wel een beetje te komen, je merkt natuurlijk maar al te goed dat je niet in de trein zit en dus waarschijnlijk niet zomaar terug bent. De tijd in het vliegtuig had ik echt nodig om om te schakelen naar 'ok, je bent op weg naar Guinee Bissau en je blijft daar drie maanden'. Met grote woorden was het dus niet alleen lichamelijk maar ook psychisch een 'reis'. Over het vliegen zelf valt verder niet zoveel te vertellen. Het was lang en het was saai, de stoelen zaten zoals vliegtuigstoelen zitten en van slapen was dan ook geen sprake. Afgelopen nacht was mijn eerste echt goede nacht weer, heerlijk om me weer n beetje uitgeslapen te voelen.

Ik landde rond 4.00 in de morgen in Bissau en werd opgehaald door Marianne, Gerda en een pastor van de kerk. In Bissau hebben Gerda en Marianne een huis op de compound van het WEC en daar werden we dan ook naartoe gebracht. Ik kreeg direct respect voor hen, ze leven vergeleken met de lokale bevolking misschien in luxe, maar vergeleken met wat wij (en zij) in Nederland gewend zijn is het echt wel wennen. Kale muren en vloeren, geen stromend water. Na een paar uurtjes slaap en een ontspannen ontbijtje begon een hele hectische dag. Het IKEG-kantoor wat Marianne in Bissau opgezet heeft zit naast hun huisje, en de hele dag door kwamen er mensen langs om even iets te vragen of te overleggen. Ook voor Gerda kwamen verschillende mensen langs en tussendoor moesten er nog verschillende boodschappen gedaan worden. Dat laatste was iets waarbij ook ik me nuttig kon maken. Samen met Marianne ging ik met een taxi (lees oude Mercedes mét radio en open ramen) de stad in. We kochten onder andere een grote voorraad t-shirts, die Marianne in Buba bedrukt voor verschillende mensen die ze bij haar bestellen. Het geld wat daarmee verdiend wordt, wordt gebruikt voor het kinderevangelisatieproject. Ook op de markt moesten we verschillende dingen hebben en voor mij was het al met al een morgen waarvan mijn hoofd aardig vol stroomde. Het klinkt misschien cliché, maar alles is anders, de kleuren, de geuren, de mensen, de taal en je voelt je echt onbeholpen omdat je voor je gevoel niets weet. Ik liep dus maar braaf achter Marianne aan en gaf mijn ogen en oren goed de kost. Overal waar we kwamen stonden trouwens grote bakken waar water en chloor in zat. Telkens als je langs zo'n punt komt, moet je je handen wassen. Toen we 's avonds de stad uit gingen kwamen we zelfs langs een soort van grenspost waar iedereen moest uitstappen, handen wassen, paspoort laten zien en dan weer verder mocht rijden. Alles ter voorkoming van de verspreiding van ebola. Deze ziekte is in de omringende landen al geconstateerd en de Guineërs nemen deze ziekte zeer serieus en doen er alles aan om te voorkomen dat het ook in hun land uitbreekt. Zo zijn nu bijvoorbeeld de winkels op zaterdagmorgen gesloten en moet iedereen dan de straat op om rommel op te ruimen en de grenzen zijn gesloten. Als er toch op de één of andere manier iemand de grens overkomt gaat deze eerst drie weken in quarantaine in een ziekenhuis aan de grens, of hij/zij nu wel of geen ziekteverschijnselen heeft.

Na een snel middagmaal pakten we al onze spullen in. Ik was natuurlijk snel klaar omdat ik niet uitgepakt had, maar Gerda en Marianne moesten goed nadenken of ze niets vergaten. Bissau ligt 275 kilometer (4 uur rijden) van Buba vandaan en je kunt dus niet zomaar even terug om iets te halen. Marianne is 1 week per maand in Bissau, meestal gaat ze dan met de bus. Nu namen we de 'seti plas', oftewel de taxi met zeven plaatsen. Op een terrein in de stad verzamelen zich allerlei auto's waar dit aantal mensen in kunnen, lees oude Renault Nevada's, jeep-achtige auto's etc. Deze taxi's rijden naar allerlei plaatsen in de omgeving. Wanneer je ergens heen wilt bel je degene die op het terrein de zaakjes regelt en hij reserveert een plekje voor je. Je kunt het beste vroeg bellen, want de auto moet vol zijn voordat hij gaat rijden. Wanneer je dus pas om 15.00 's middags belt dat je 3 plaatsen wilt, moet je maar hopen dat er nog 4 anderen ook nog die middag naar de plaats willen waar jij heen wilt. Wij hadden nu heel wat vracht (mijn spullen natuurlijk en de hele lading t-shirts) dus moesten we voor meer stoelen betalen, maar was hij ook sneller vol. Toch moesten we nog wel n uurtje wachten. We brachten de tijd door met koffiedrinken en wat kletsen met de mensen die daar zaten (al luisterde ik vooral :) ). Ik verlangde ondertussen best wel naar een douche en een schoon bedje, maar liet het allemaal maar over me heen komen. Rond 17.00 was de auto vol en zouden we kunnen vertrekken, maar net op dat moment begon het te stortregenen, waardoor we nog even moesten wachten. In de regentijd duren deze buien meestal n half uurtje, maar ze zijn zo heftig dat overal ineens riviertjes en diepe plassen ontstaan. Ook op onze weg was zo ongeveer een meer ontstaan, wat de auto helaas niet aankon. We reden net iets te veel door het diepe gedeelte, waardoor de motor water schepte. We hebben hem uit het diepste water geduwd en geprobeerd 'm weer aan de praat te krijgen, maar dat wilde niet meer lukken. Dus de man van het taxiterrein maar weer gebeld en nadat ook hij ernaar gekeken had besloot hij een andere auto te bellen die ons zou wegbrengen. Dus alle spullen weer uit de auto en in de andere auto, mensen weer inladen en dan eindelijk op pad. Marianne en Gerda waren ondertussen helemaal doorweekt van het duwen (in de regen en met water dat tot aan de knieën stond), maar hoewel ik ongeveer zoiets had van ik stap meteen weer in het vliegtuig en kom nooit meer terug vonden zij het wel een vuurdoop maar konden ze er ook wel om lachen. Ik geloof dat ik dan toch nog wat aanpassingsprobleempjes heb ;)

De reis verliep verder voorspoedig. Na twee uur hadden we een korte stop in een dorp, we konden even wat eten kopen en naar de wc (ehm, gat in de grond met een paar golfplaten er omheen). In de auto hadden we lekker veel tijd om een beetje bij te kletsen en ook onze verwachtingen voor de komende tijd met elkaar te delen. Marianne en Gerda vinden het erg fijn dat ik er nu ben, want het is al verschillende keren gebeurt dat er bezoek uit Nederland zou komen maar dat dit niet doorging. Er zijn een aantal doelen opgesteld voor de komende drie maanden en ze hebben het zó bedacht dat ik zoveel mogelijk onderdelen van het werk hier te zien krijg. Voor mijzelf zal deze tijd vooral een tijd worden waarin duidelijk moet worden hoe de toekomst eruit ziet en of dit wel of niet de plek is die God voor mij bestemd heeft. Daarin speelt natuurlijk aan de ene kant mee of ik het werk wat Jedidja doet en de omstandigheden waaronder gewerkt wordt lichamelijk en psychisch aan zou kunnen. Aan de andere kant is het ook belangrijk een goede afweging te maken van alles wat de laatste paar weken gebeurt is en of een toekomst voor Thomas en mij in Guinee Bissau mogelijk is of dat we in Nederland beter op ons plek zijn. De optie ik in GB en Thomas in NL is trouwens niet bespreekbaar ;)

Rond 22.00 kwamen we dan eindelijk in Buba aan. Voor mij voelde het alsof ik vanaf maandag tot nu onderweg geweest was en nu pas op de plaats van bestemming kwam. Dit is de basis, hier ga ik de komende tijd de meeste dagen doorbrengen en dit is de plek vanwaaruit als het andere werk plaatsvindt. Gek genoeg voelt het ook direct als een thuis, niet alsof ik te gast ben. Vanmorgen liep ik ook net zo makkelijk in mijn pyama de keuken in voor een ontbijtje. Het voelt als een veilige plek, een stevige basis en de manier waarop Gerda en Marianne zich opstellen heeft daar enorm aan bijgedragen! Geen vraag is teveel of dom, niets wat ik vraag is lastig en ze vinden het fijn dat ik er nu drie maanden ben, of ik nu wel of niet daarna nog terugkom. Het is fijn om te weten dat, wat er ook uiteindelijk beslist wordt, deze drie maanden voor hen betekenis hebben en ik iets toevoeg, zelfs als deze drie maanden de enige zijn. Op het terrein in Buba werd de bagage uitgeladen, we aten nog snel even wat en eindelijk kregen we toen de koude douche waar we ons als sinds gisteren op verheugd hadden. Al het zweet, regenwater, stof, het vieze idee van de 'toilet' onderweg en weet ik wat allemaal nog meer lekker wegwassen en daarna in een schoon bed eindelijk slapen, heerlijk. De nacht was heerlijk stil, alleen vogeltjes en krekels lieten zich horen en maakten dat ik heerlijk sliep en rond zeven uur redelijk uitgerust weer wakker werd. De dag hier op het project begint met een gezamenlijke dagopening waarin wordt gezongen een hoofdstuk uit de bijbel wordt gelezen en besproken en waarin we met elkaar bidden voor de nieuwe dag, dingen die in de wereld spelen zoals ebola en de onrust in het midden oosten en voor het werk, zoals voor de training van volgende week. Iedereen mag punten aandragen en voor ieder punt wordt apart gebeden, dus een punt wordt genoemd en uitgelegd, daarna bid iedereen er hardop voor. Ik vind het mooi dat op deze manier voor ieder punt duidelijk de tijd genomen wordt en ieder ook zijn eigen zorgen en dankpunten met betrekking tot het onderwerp persoonlijk met God kan delen, terwijl je tegelijkertijd toch mét elkaar bid. Na de dagopening ben ik van de kamer die ik toegewezen gekregen heb écht mijn eigen plekje gaan maken, koffers onder het bed, kleren in de geïmproviseerde kast, kaarten/kaarsjes/briefjes etc. een mooi plekje gegeven. Ja, nu is het echt mijn kamer, mijn plekje, mijn uitvalsbasis voor de komende tijd. Foto's versturen gaat helaas lastig met het internet hier, maar ik zal het binnenkort eens proberen. Voor nu zullen jullie het hier even mee moeten doen.
Ik heb nu trouwens een Guinese SIM in mijn telefoon zitten, het nummer is 002459130179 (00245 is het netnummer van GB). Via internet schijnt er een manier te zijn waarop je voor €0,30 per minuut kunt bellen, ik weet niet precies hoe het werkt, maar daar komen jullie vast wel uit ;) In principe ben ik altijd te bereiken, alleen als we onderweg zijn is er niet altijd bereik. Gelieve er ook een beetje rekening mee te houden dat het hier twee uur vroeger is :) Nou, dat was het weer even voor vandaag, fijn om dit zo even met jullie te kunnen delen en het daarmee tegelijkertijd ook voor mezelf een beetje op een rijtje te krijgen. Ik ga eens kijken of ik Gerda kan helpen met het uitzoeken van de nieuw aangekomen medicijnen en hoop snel weer wat van me te laten horen!

Gebedspunten:
- Bid met ons mee of Guinee Bissau gespaard mag worden voor de ebola, dat de voorzorgsmaatregelen die getroffen zijn gezegend mogen worden
- Bid om Gods leiding tijdens deze proeftijd en dat duidelijk mag worden wat Gods doel met deze drie maanden én de toekomst is
- Bid om zegen op het werk van Gerda en Marianne en of ze iedere dag weer nieuwe kracht en wijsheid mogen krijgen in de beslissingen die genomen moeten worden